Na naszą młodość, obecnie bardzo starannie odmierzającą dokładne porcje medykamentów

Tylko diabli wiedzą gdzie się dokładnie podziała

W znoszonych kapciach nie pija już mleka
pajęczyną miesięcy oddziela dzień od pełni
choć sama nie tak pełna dzieci
wyskrobie pijane piruety wzruszeń
i będzie kłamać z łatwością dobrze opłaconego klakiera

Tylko anieli łamią sobie anielskie włosie
onirycznie wiedząc
iż to nie bajka co dziecko oszukuje i znika
która nie zrozumie anielskiej cierpliwości
puki z niej nie wychlipie potomstwa

(Pozostaje tylko ornament głuchoniemego przejścia
od kropli do dozy gnozy)

Na progu jej obejścia
głupie rozmowy zamknięte na kłódkę
i potajemnie dorabiane klucze
bo dość trudno po cichu otworzyć bezzębną paszczę starości
lub przekraczać owdowiałą przestrzeń
która zawsze za blisko

Trudno zrobić pierwszy krok tiptopami
zamyślić się nad sensem
skoro każdy lubi słuchać jedynie siebie

Gdzie się podziała
manieryczna wyspa zaginionej Atlantydy
budowana jeszcze z drewnianych klocków
zawsze nie do odkrycia w słonych wróżbach cyganek
wabiących portfele do wspólnego odkopywania
głupot w głowie psa
który ustawicznie szczeka
kiedy zostaje sam

Każdego dnia o świcie jest mniej ważny
od pracy łopatą
próbującej osiągnąć absolutne dno Atlantydy
oraz porcję z dziesięciu kropli potu
zmierzonych dokładnie


glukometrem
termometrem
i ciśnieniomierzem

psia mać

nic nie działa jak trzeba