NAD WSZYSTEK ŻYJĄCY

O Achillu, zapomnieli, prędkonogi.
Oddani upadli, tak cicho...
Patyna, zołza, zdradziła.
Próżno lać łzy, to ostanie,
wycierać kurz ze...
już jej nie użyjesz.
To proch,
stępiały w ciszy...

O Zeusie, ty panie antyczny.
Siłą w ciało obleczony,
by paść przed postępem.
Gdzie piorun, a władza...
Choć...cokolwiek...
Tylko te litery,
ciche, zakurzone chaosem,
to twój grób, ostatni,
tandetny...
Koniec,
żal słów.

Śmierć o tobie, Platonie, wspomniała
przy herbacie, ot, do popitku.
Mała zakąska i nie ma...
Dziecko historii,
cisza, pustka, żal...
ściśnięty swoją ideą,
dualizmem pustki.
Och, Platonie, żal słów.

Cisza, szemrzą...

...wasze dzieła, ot,
mętne echo epoki,
przymuszone wspomnienia was.
Ciosy słowem, krwią...
przedawnione.
Za mało do chwały,
nie dzisiaj, drodzy,
trzymający się chwiejnej gałęzi...
tak kruchej, kruchej coraz...,
choć nie te czasy
nad wszystek żyjące wspomnienia.