czekanie

czekanie

wpatrzony za okno wędrujesz po szybie
swym wzrokiem zgaszonym jak lampa nad głową
po szybie wzrok spływa i krople wiosenne
ze sobą osobno próbujesz być sobą

na oknie refleksy odbite od złudzeń
twój refluks wyrzuca strawione już treści
chcesz patrzeć przez szybę lecz ciągle na szybie
lądują obrazy dyskretnej pamięci

czekanie od świtu do świtu
czekanie cierpliwym napięciem
minuty z ciężarem niebytu
czekanie na coś co jest szczęściem
niedoczekaniem

za oknem świt wstaje świat żyje i pędzi
dla samej idei by tylko nie stanąć
dla nowych mądrości wartości i doznań
zazwyczaj w niezgodzie z mądrością zastaną

przypadkiem zastygasz w pozycji wpatrzonej
na liczne działania co stają się celem
wstrzymujesz spojrzenie na sobie i nie wiesz
jak z tego czekania uczynić ideę

czekanie od świtu do świtu...