Chwila za chwilę

Chwilę trwam
w dokładnie wyważonej euforii -
w powijakach

Nie ma tutaj odkupienia
żadnego mimo to
jest ulepek bata
popędzającego cyferblat

Zdrewniała chwila
której odwilż dyszy ciężko
(raz na jakiś czas)
nie próbuje wyjaśnić
czego nie potrafi wyjaśnić

Niczym rozhuśtany na nici pion
bandażuję euforię
w gazowe pieluchy -
zostało zaledwie jedno popołudnie
do kolejnej nocy
która zachybocze otwarta na oścież
na pieluchach z młyńskich kamieni

Ucząc się nowoczesnej nadziei
nie umiem ogarnąć
czego jeszcze nie umiem

Zmierzch odpływa z pamięci

Nie biorę mu tego za złe
wiem

chwila za chwilę zdechnie.




Poznań, 26.03.2017