Uwielbiam...

To już stało się normą, a może nawet uzależnieniem...narkotykiem wręcz. Zaczyna się zwyczajnie, powiedziałabym sztampowo. Po całym zabieganym dniu, pełnym obowiązków, spotkań z różnymi ludźmi zapomina się o sobie i tylko momentami moja myśl ucieka ku niemu, przywołuje na krótko jego obraz. A tak naprawdę, to ten zwykły dzień jest oczekiwaniem na coś ważnego, co pozwoli uciec od tego mniej ważnego, zwykłego, szarego. I nadchodzi wieczór, gdzie zmęczeni tą właśnie codziennością siadamy obok siebie i zaczyna się nasz czas, gdzie żaden intruz nie byłby w stanie ukraść z niego choć sekundy. Jesteśmy tylko dla siebie. Odprężeni, wyciszeni i nareszcie sami.
Uwielbiam te chwile, upajam się nimi, kiedy w uszach brzmi Koncert Vivaldiego na dwie mandoliny, a on pyta takim kojącym, czułym głosem : " Napijesz się winka?" Odpowiadam niekiedy : " jedną lampkę proszę" Sączę powoli wino z dzikiej róży zapatrzona w jego mądre, o ciepłym spojrzeniu oczy. Śmiejemy się. mówimy o banalnych zdarzeniach dnia o niusach w polityce i o chorym psie sąsiadki.
Uwielbiam, kiedy wpada w trans i zaczyna opowiadać o swoich pasjach: czyli o życiu sławnych kompozytorów, o ciekawostkach historycznych, o przyrodzie i jej odczuwaniu. Nigdy mnie to nie znudzi i słuchając go jestem pewna, że byłby wspaniałym wykładowcą. Wpatrzona w niego wykonuję swój ulubiony ruch...(niekontrolowany odruch raczej..) nawijam na wskazujący palec kosmyk włosów.
Uwielbiam, kiedy nagle jego głos nabiera innej barwy, a oczy napełniają się światłem. Reaguję natychmiast i już wiemy, że niepotrzebne są słowa. Dotyka mojej dłoni i delikatnie przejmuje jej rolę zabawy moimi włosami. Jak wytrawny pianista błądzi palcami po moim karku...wie, co uwielbiam. Odchylam głowę do tyłu....to zaproszenie, bo ja też wiem, co on lubi. Przywieramy do siebie niecierpliwie, zachłannie, jakby ktoś za chwilę miał nam w tym przeszkodzić. Nie odrywamy od siebie oczu
Uwielbiam ten jego zachwyt, kiedy jestem bliska omdlenia, a całe moje ciało krzyczy: rób ze mną, co zechcesz! Moje półotwarte usta zamyka swoimi. Zaczyna się nasz namiętny taniec miłości. Całe moje ciało zalewa niepohamowana rozkosz. Unoszę zachęcająco biodra, dotykam lekko swoich piersi, które pragną , zapraszają by patrzył i pieścił. Rozpoznaje szybko moje emocje....zaczyna od pieszczot moich ud po wewnętrznej ich stronie, co wywołuje u mnie spazmy i rozchylam je bezwiednie. Teraz unoszę się wysoko ku niebu. Między okrzykami, przyśpieszonym oddechem, a nieopanowaną żądzą moje usta szukają jego ust, a ręce niecierpliwie wpijają się w jego ciało.
Uwielbiam, kiedy wirujemy zawładnięci szałem zmysłów. Pragnę, by mnie przeniknął tak do końca, tak do nieprzytomności, do spełnienia. Eksplozja zmysłów sięga zenitu. Osiągamy upragnione niebo, skąd nie chcemy wracać.
Uwielbiam, kiedy wyczerpani leżymy obok siebie i pozwala mi położyć głowę na swojej piersi. Szepczemy coś czule do siebie i popadamy w drzemkę, spełnieni, szczęśliwi
Uwielbiam moment, kiedy się budzę, a on leży w niezmienionej pozycji na wznak, jakby nie chciał jakimś przypadkowym ruchem zaburzyć mojego snu. Czuwa nad nim.
To moja zwykła historia, taka, zdarzająca się każdej z nas, u której słowo "uwielbiam" oznacza kocham :)

Emi