(Essay) Kropka

Można coś od nowa, zacząć, pokojarzyć podumać, zmarginalizować się w niemocy wniosków, w nietkniętych pretekstach skłonnych do milczenia, do podtrzymywania wciąż obecnej pustki, bez wątku, który można by nasunąć, potoczyć, oddelegować do rozjaśnienia tej skrajnej ciemności, rozwątlonej ścisłości faktów, zamkniętej w tym całym pohamowaniu, w tej pędzącej maszynie skutków, zrywów do przemian, do tej całej nabuzowanej przestrzeni pełnej w klaustrofobiczne złoża zubożałe o nierówną okoliczność z przewrotnej przyszłości. Można to tak sfabrykować, można złudzenia rzeźbić jak masę, uplastyczniać tą bryłę pełną niejasności, pełną słabości i niedoprecyzowania. Już całkiem to wszystko odbiega od normy, zbyt upośledzone, zbyt słabo się wchłania, zbyt grubo narzuca, rozciera te bodźce w strofujący impas, zsyntetyzowany kompozyt rzeczywistości. Wszystko jest tak nieregularne, tak mało ścisłe, za mało sponiewierane treścią, treścią chłodnych ust, niemych rozkojarzeń, nabywa tak tą obojętną formę przestarzałą i nie całkiem modną, którą trudno tak podporządkować sobie, własnemu wyalienowanemu światu, który podrażnia tak to cierń, to korona, to miłosierdzie ludzkie. Co rusz to bardziej niecierpliwe zrządzenia, i nikłość tych ciągłych przypadków, niewyraźnej i nazbyt podatnej diagnozy, w ciągłym ryzyku utrzymywania w ryzach, w pierwotnej formie wyrazu, jeszcze nie całkiem przekręconej choć dokreślić to trudno być może. Zbyt miałkie, zbyt grząskie, bez cech wspólnych w tym stanowisku. Rozbite to wszystko, podzielone, nic się tak nie wiąże, i unika szyku, cała ta roztropność gdzieś się rozleciała, gdzieś po części w złudne nadzieje, niechby dało się to uchować, niechby dalej prowokowało ścisłość, niechby zgubne tworzyło początki, niechby końce nie chciały być wierne końcowi, niechby środek wypełniać w poszlaki od wszystkich przybytków.