Στο σπίτι της Οδδέτης
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΟΔΔΕΤΗΣ
(15.09.2010)
ΔΧ
Αλυχτούσαν με σινιάλα, στης ψυχής το πηγαινέλα
βρήκε ο χρόνος να σαλπάρει φθόνου γρέζι στη σκουριά.
Στο λιμάνι μοίρας βόλια μ υπογλώσσια καραμέλα
σκόρου ρούχα παινεμένα και σκαρπίνια στα κανιά.
Μνήμες λάκτιζε η θωριά τους στοιβαγμένες μες τα τραίνα
φύλλα πόκας γκρι σε τσόχα, ξεγραμμένοι από καιρό.
Κόψαν ύπνου το ροζ νήμα, μπλε ξυράφια σκουριασμένα
σαν προγκούσε η προκυμαία, τις ορμές τους σε βυθό.
Παραμόνευε ο φόβος στα σοκάκια πεταμένος
πίσσα άφηναν τριγύρω τα γαλόνια στην βροχή.
Κάτι η ζάλη στο τσιγάρο λίγο ο ένοχος σωσμένος
κατηφόρισαν διωγμένοι απ τον ίσκιο τους φαιδροί.
Το μυαλό φυγή κρατούσε στης Αζντόντ τη βυθισμένη
με βαρύ λειψό το κρίμα καταφύγιο στο κορμί.
Πέσαν νύστα σε κουρέλια περιθώριο πάθους ξένοι
ξεκλειδώνοντας τ αστέρια με πυξίδα στεριανή.
Ένα σπίτι μαύρος στάβλος δίχως θλίψη ναζωραία
με παράθυρα εικόνες πένθους μπάσταρδης ζωής.
Πάει ο πρώτος να δειλιάσει με λαχτάρα θαρραλέα
δώσε φράγκα του προτρέψαν, είναι λίγα μην αργείς.
Στέκαν βίβλων οι μαρίες με μπαλώματα στις κάλτσες
στο σκοτάδι λήθης πιόνια με φιλί.
Στύσης σάβανου ο αχός τους ,παρτιτούρας νότες φάλτσες
σαν πλησίαζε η Οδέττη μοβ ιέρεια με οργή.
Λάβας είχε η μιλιά της μορατόριουμ κερασφόρο
τα φτερά της στειρωμένα μ άγριο ... ξερατού.
Οι ρυτίδες στο λαιμό της αιχμαλώτιζαν τον χώρο
έξι θρήνων η ματιά της ενός έκπτωτου θεού.
Στον ολόγιομο τους τρόμο φαύλος κύκλος ανοιγόταν
μιας πεντάλφας η σελήνη των πιστών η τελετή.
Με το αίμα πια στα χείλη μες τις σάρκες τους ριχνόταν
ένα τέρας χρεωμένο με Κολάσιμη οσμή.
Κ οι πιστοί ποτέ δεν βρήκαν την αυγή να ξεστρατίσουν
μες το πάθος διαλεγμένοι πέσαν πόρνες στη σωρό.
Στης Οδδέτης το σπιτάκι που οι λάμπες δεν θα σβήσουν
άμα κάποτε περάσεις, θα με βρεις..ήμουν και γω.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:«Anybody here, ever been to Copenhagen red light district? Let me rephrase that..Anybody here ever been with a hooker»? Όλα κάπως έτσι ξεκίνησαν μ αυτό το ποίημα..Με το την εισαγωγή του τραγουδιού των “Iron Maiden 22 Accacia avenue” και τον τίτλο από το ιταλικό τραγούδι “A casa d Irenne” να παίζει συνέχεια μέσα στο μυαλό μου εδώ και μέρες (για να μην πω χρόνια). Πάντοτε άλλωστε ήθελα να γράψω κάτι για το «σπίτι με το κόκκινο φως» πόσο μάλλον τώρα που είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και με τις κατάλληλες επιρροές η ιδέα είχε ολοκληρωθεί μέσα στο κεφάλι μου. Μια παρέα ανθρώπων(ναυτικών) που βγαίνουν από ένα πλοίο για να περάσουν όμορφα την νύχτα τους στο λιμάνι της Αζντόντ του Ισραήλ, επιλέγουν μεθυσμένοι να κατευθυνθούν σ ένα φθηνό σπίτι για να πάνε με γυναίκες και να περάσουν εκεί την νύχτα τους. Δεν υπολόγισαν όμως ότι μπαίνοντας μέσα καμία γυναίκα δεν ήταν ίδια με όλες τις άλλες σε παρόμοια σπίτια που είχαν πάει παλαιότερα. Μέσα στο σπίτι βρήκαν και την γυναίκα που αληθινά ο στοίχειωνε με τις βλέψεις της, την Οδδέτη. Δίχως να το καταλάβουν πήραν μέρος σε μια παράξενη τελετή μαγείας απ όπου και έχασαν την ψυχή τους δίοντάς την στην Οδδέτη και τους σκοπούς που υπηρετούσε. Το ποίημα καταλήγει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν γύρισαν ποτέ στο πλοίο μένοντας με χαμένη την ψυχή για πάντα στο σπίτι αυτό έχοντας μεταμορφωθεί σε πόρνες..Η δική μου σκοπιά είναι ότι περιγράφω τα γεγονότα ως ένας άνθρωπος που ήδη βρίσκεται εκεί, προτρέποντας όποιον περάσει από το σπίτι να μπει και να με βρεί..Εννέα τετράστιχα δεκαεξασύλλαβο με δεκαπεντασύλλαβο και ρίμα ένα τρία δύο τέσσερα.
(15.09.2010)
ΔΧ
Αλυχτούσαν με σινιάλα, στης ψυχής το πηγαινέλα
βρήκε ο χρόνος να σαλπάρει φθόνου γρέζι στη σκουριά.
Στο λιμάνι μοίρας βόλια μ υπογλώσσια καραμέλα
σκόρου ρούχα παινεμένα και σκαρπίνια στα κανιά.
Μνήμες λάκτιζε η θωριά τους στοιβαγμένες μες τα τραίνα
φύλλα πόκας γκρι σε τσόχα, ξεγραμμένοι από καιρό.
Κόψαν ύπνου το ροζ νήμα, μπλε ξυράφια σκουριασμένα
σαν προγκούσε η προκυμαία, τις ορμές τους σε βυθό.
Παραμόνευε ο φόβος στα σοκάκια πεταμένος
πίσσα άφηναν τριγύρω τα γαλόνια στην βροχή.
Κάτι η ζάλη στο τσιγάρο λίγο ο ένοχος σωσμένος
κατηφόρισαν διωγμένοι απ τον ίσκιο τους φαιδροί.
Το μυαλό φυγή κρατούσε στης Αζντόντ τη βυθισμένη
με βαρύ λειψό το κρίμα καταφύγιο στο κορμί.
Πέσαν νύστα σε κουρέλια περιθώριο πάθους ξένοι
ξεκλειδώνοντας τ αστέρια με πυξίδα στεριανή.
Ένα σπίτι μαύρος στάβλος δίχως θλίψη ναζωραία
με παράθυρα εικόνες πένθους μπάσταρδης ζωής.
Πάει ο πρώτος να δειλιάσει με λαχτάρα θαρραλέα
δώσε φράγκα του προτρέψαν, είναι λίγα μην αργείς.
Στέκαν βίβλων οι μαρίες με μπαλώματα στις κάλτσες
στο σκοτάδι λήθης πιόνια με φιλί.
Στύσης σάβανου ο αχός τους ,παρτιτούρας νότες φάλτσες
σαν πλησίαζε η Οδέττη μοβ ιέρεια με οργή.
Λάβας είχε η μιλιά της μορατόριουμ κερασφόρο
τα φτερά της στειρωμένα μ άγριο ... ξερατού.
Οι ρυτίδες στο λαιμό της αιχμαλώτιζαν τον χώρο
έξι θρήνων η ματιά της ενός έκπτωτου θεού.
Στον ολόγιομο τους τρόμο φαύλος κύκλος ανοιγόταν
μιας πεντάλφας η σελήνη των πιστών η τελετή.
Με το αίμα πια στα χείλη μες τις σάρκες τους ριχνόταν
ένα τέρας χρεωμένο με Κολάσιμη οσμή.
Κ οι πιστοί ποτέ δεν βρήκαν την αυγή να ξεστρατίσουν
μες το πάθος διαλεγμένοι πέσαν πόρνες στη σωρό.
Στης Οδδέτης το σπιτάκι που οι λάμπες δεν θα σβήσουν
άμα κάποτε περάσεις, θα με βρεις..ήμουν και γω.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:«Anybody here, ever been to Copenhagen red light district? Let me rephrase that..Anybody here ever been with a hooker»? Όλα κάπως έτσι ξεκίνησαν μ αυτό το ποίημα..Με το την εισαγωγή του τραγουδιού των “Iron Maiden 22 Accacia avenue” και τον τίτλο από το ιταλικό τραγούδι “A casa d Irenne” να παίζει συνέχεια μέσα στο μυαλό μου εδώ και μέρες (για να μην πω χρόνια). Πάντοτε άλλωστε ήθελα να γράψω κάτι για το «σπίτι με το κόκκινο φως» πόσο μάλλον τώρα που είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και με τις κατάλληλες επιρροές η ιδέα είχε ολοκληρωθεί μέσα στο κεφάλι μου. Μια παρέα ανθρώπων(ναυτικών) που βγαίνουν από ένα πλοίο για να περάσουν όμορφα την νύχτα τους στο λιμάνι της Αζντόντ του Ισραήλ, επιλέγουν μεθυσμένοι να κατευθυνθούν σ ένα φθηνό σπίτι για να πάνε με γυναίκες και να περάσουν εκεί την νύχτα τους. Δεν υπολόγισαν όμως ότι μπαίνοντας μέσα καμία γυναίκα δεν ήταν ίδια με όλες τις άλλες σε παρόμοια σπίτια που είχαν πάει παλαιότερα. Μέσα στο σπίτι βρήκαν και την γυναίκα που αληθινά ο στοίχειωνε με τις βλέψεις της, την Οδδέτη. Δίχως να το καταλάβουν πήραν μέρος σε μια παράξενη τελετή μαγείας απ όπου και έχασαν την ψυχή τους δίοντάς την στην Οδδέτη και τους σκοπούς που υπηρετούσε. Το ποίημα καταλήγει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν γύρισαν ποτέ στο πλοίο μένοντας με χαμένη την ψυχή για πάντα στο σπίτι αυτό έχοντας μεταμορφωθεί σε πόρνες..Η δική μου σκοπιά είναι ότι περιγράφω τα γεγονότα ως ένας άνθρωπος που ήδη βρίσκεται εκεί, προτρέποντας όποιον περάσει από το σπίτι να μπει και να με βρεί..Εννέα τετράστιχα δεκαεξασύλλαβο με δεκαπεντασύλλαβο και ρίμα ένα τρία δύο τέσσερα.
COMMENTS
ADD COMMENT
