Rachunek

Czekając jak na Godota
wyrosłem z pancernych gaci
na kolanach,
które kupowała mi mama
do gry w kapsle.
Obrosłem w schematy,
potwierdzając reguły ortografii.
Tyle było w tym poezji.

Wynająłem miłość
z widokiem na park,
posadziłem bonsai
w pudełku po akrylowej emulsji.
Nauczyłem się
z nut recytować
Rachmaninowa
na każde stadium udręki.

Po kolejnych prowokacjach
za oknem
straciłem poczucie winy.
Pan i władca
na krańcu świata
przemówił.
Mój pierwiastek liryczny
przeszedł z nim na ty.