matka

stoi
samotna
w długim jak habit czarnym płaszczu

zbolały wzrok wbija w ciężki granit
chcąc go przepalić blaskiem źrenic

miłością otworzyć martwe oczy
ożywić by wstał i był
jeszcze

ona skamieniała w cichym żalu czeka
jakby syna powrotu do życia przegapić nie chciała

a słońce tańczy w wąskich alejkach