Gdy okiełznam emocje

hulające w przestworzach bytu koniecznego
rozpędzone do granic zaciśniętych dłoni
o kolorze wzgardy mimo pełni księżyca

- wyciszę rozwrzeszczane werble smutku
- ukoję usta wykrzywione od oczekiwania
- zobaczę zieleń otuloną ptasimi szczebiotami
- poczuję dotyk anielskiej dłoni

Wśliznę się do przedpokoju nieba
i wysuszę powieki z bólu,
by zaistnieć w praspokoju