Czas się zadurzyć

Bez wskazówek na oślep podążam
podwieszona nie wiadomo do czego
stopy w ziemi lecz bliższe mi niebo
zaplątane w topolach i wiązach

wiatr przeczesał łan owsa misternie
żaden mak nie śmie płatków rozbrykać
dzień się czai gotowy do świtań
lato pachnie jak zwykle bezczelnie

czas się wznieść zakochiwać i durzyć
sklecić bukiet z podniosłych nastrojów
aby wiersze popełniać w spokoju
z niepokojów wyrosłe po burzy

RC 12.07.2016