I więcej nic... to tak mało

Który to już
raz ty znowu on

i pustka czekania
na lato motyli stada

wolę te nic nie mówienie
niż kłamstwa pokolorowane

Który to już
raz ust tłamszenie

i chodzenie po wodzie
złudzeń marzeniami nasiąkniętych

jakby było mi za mało
upokorzeń ślepych zaułków

Który to już
raz on na tak

i nieskończoność czekania
na silne ramiona Atlasa

by uniosły mój świat
ku jego gwiazdom nocy