Kiedy poeta umiera

Kiedy poeta umiera nie płacze
On się uśmiecha
Plączące wierzby rozgrzesza
A brzozom zaplata warkocze

Kiedy poeta umiera cichnie wiatr
Słońce swą tarczę zaćmiewa
Anioły stepują z nieba
I płaczą deszczem tęczowych barw

Kiedy poeta umiera
Odpływa ostatnim sonetem żegnany
I w ciszy traw usypia
Nie płacze
Płacze po nim świat