Wciąż słyszę jej śmiech

odziana w sweter
i wytarte dżinsy
z groszem w kieszeni
na szczęście
wędruję myślą do łąki
zatopionej w ciszy
przeplatanej jedynie
leniwym drżeniem
wieczornego wiatru

pod gołym niebem
posłucham jej
zakurzonych opowieści
nakłonię umysł do zadumy
oddam się marzeniom
być może umrę

nadzieja moja stara
poczciwa muza
rozjaśni mi drogę
poświatą księżyca
złagodzi bolączki
prostym rytuałem


Yvonne Maria Nowa