Samotna topola

drży
wśród drzew
lęka się niemożliwego

wiotkie gałązki omdlewają
skłaniają do ziemi
prosząc o cień

listki wirują
trącane wiatrem
bawią słońce
jak dzieci

lecz topola
płacze
milczy
powoli gubi listki

daruje smutkom
na pocieszenie
odrobinę zieleni