Wnoszę tu kilka krzeseł

Wnoszę tu kilka krzeseł.
Wiem, zajęliście już prawie wszystkie miejsca.

Jestem czulszy niż porcelana,
gdy staram się poznać środowisko wiersza;
nie jest naturalne,
nie jest przyjazne,
ale daje łamliwy dotyk porozumienia
z samym sobą.

Dotąd polerowałem słowa,
nie wiedząc, że opiłki mogą być ważniejsze,
teraz przyrastam do drzazgi wspólnoty
choć, ( mimo to ), prawie na oślep
wychodzę poza jego pozy.


Wnoszę krzesło dla siebie,
na którym nie ma już dla mnie miejsca.




Bo to środowisko nie ma w zwyczaju
dwa razy wkładać palca w te same drzwi.