taki tam niewiersz nieesej

wykorzystujemy jakieś 20, 30% każdego dnia, myśląc że jesteśmy nieśmiertelni, że jeszcze mamy czas, że będziemy tu żyć wiecznie na ziemi, że jeszcze zdążymy być dobrzy, napisać wiersz, namalować obraz, uratować komuś życie, podarować uśmiech, zobaczyć Paryż
a może tak samo jak wiersz ważny jest ugotowany obiad, wyprasowana koszula męża, książka przeczytana z dzieckiem, zamieciona podłoga?
gdy wieczorem, gdy przemywasz twarz, to czy patrzysz w lustro czy uciekasz wzrokiem?
czy leżąc w łóżku rozmyślasz, czy zakrywasz głowę poduszką i szybko znikasz w sen?
a rano, czy pamiętasz swój sen rano? czy może od razy zrzucasz go siebie jak piżamę?
to takie ważne, by pamiętać swoje sny, swoje marzenia, swoje miłości, swój ból i swoją radość.
to są kamienie milowe, nimi wyłożona jest nasza droga, potrzebne są też te malutkie bo czasem nie da rady inaczej, nie można tak po prostu przeskoczyć, trzeba iść, dzień po dniu, noc po nocy.
***
czas zrozumieć, że jeśli mamy kiedyś umrzeć, to nie możemy być byle jacy!