pod powiekami

w lodowatym spojrzeniu nieba
mrocznie nieruchomo drzemie słońce
wiatr wieje tu basem
a powietrze nie pachnie solą

mgły tężeją nakazują zniżyć wzrok
wrastamy w samotność
szarych omszałych drzew-
spektakularna panorama

uwięzłam w pętli myśli
przyszłość poza polem widzenia
i miękki wygląd twarzy-
przeciwstawność wyważona

zaczerpnę tchu
spokój jest oznaką skutecznej perswazji
dam sobie czas na przywyknięcie
może jutro usypie się samo