Ludzie w pociągach

Uwięzieni
za długo
by stojąc cierpliwie czekać
niby za krótko
by zamienić słowo

wspólne miejsce
można uznać za pretekst do rozmowy
(chyba, że każdy jest w myślach u siebie)
blisko
lecz niewystarczająco
bo szczęście jest pięć wagonów dalej
a w nich wiele niewłaściwych osób

niektórzy z nich zawracają
z niewiadomych powodów

korytarze zastawione wspomnieniami
po których wlecze się milion
nieprzeżytych doświadczeń
w podobnych kształtem
pudłach
i tak jak można się domyślić
ich zawartość
znana jest tylko właścicielom

czasem ktoś przestraszony dźwiękiem gwizdka
odwraca głowę
w pośpiechu zabiera swoje rzeczy

inni dopiero wsiadają
ponuro wymachują chusteczką
ze smutkiem w oczach w stronę bliskich

są też tacy
którzy dumnie prostując plecy
w odbiciu na szybie
widzą już kolejny rozdział