Do Jarosława Marka Rymkiewicza

Tkanki zszarpane zwalone kolumny
Ziemia otwarta niczym wieko trumny

Kości zbielałe niegdyś żwawe kości
Chłopa a obok Jego Wysokości

Trzmiel nad szczątkami opętany krąży
Próżno w dwóch pustkach czaszki szuka spojrzeń

Martwe istnienie przekreślone trwanie
Co z tego będzie Oby zmartwychwstanie