schody

schody (z Myśliwskiego )

rozłożyłem dziś ramiona jak skrzydła
by polecieć gdziem lecieć był gotów
tak jak mewa, która drepce po wydmach
w pewnej chwili gotowa do lotu
kiedy wreszcie byłem w górze nad miastem
aby spojrzeć gdzie oko nie sięga
w dół ściągnęły mnie ramiona żylaste
bo czekała codzienna mitręga

po tych schodach do góry i na dół
co dzień wchodzę i schodzę na przemian
obserwując po drodze łez padół
co dwa stopnie swe chłodząc złudzenia

idąc zwykle za nie pierwszą potrzebą
wydreptałem swe ścieżki przez lata
raz mnie w prawo wyrzuciło raz w lewo
zawszem jednak na tor swój powracał
przez pięć stopni czasem hardo skakałem
kocim lotem tnąc chłodne powietrze
kiedy indziej ledwo strach pokonałem
by choć krokiem posunąć się w przestrzeń

znów ostatnio gdy minęła mnie starość
tak mozolnie przez czas dobijana
w moim wnętrzu coś żałośnie zagrało
i świadomość podcięła kolana
że te schody co prowadzą pod górę
na początku są ścieżką do nieba
ale z czasem są już tylko konturem
którym trzeba iść dalej bo trzeba

dziś te schody bardziej strome niż wczoraj
i ta góra codziennie jest wyższa
coraz słabsza moja ręka spocona
mocniej dyszy mi w płucach zadyszka
coraz częściej już mi woli nie starcza
by poręczy zbutwiałej się złapać
patrząc w górę gdzie kapela gra walca
gasnę w dole bez sił by się wdrapać

PW