szpetne kaczątko

szpetne kaczątko

pazurki gładkie jak lustro niewinny dylemat jak tu
napełnić kapustę pustą i pustą kieszeń kapustą
zamknięta droga do sedna rozbiciem niezbitych faktów
że prawda bywa niejedna chociaż nie wierzysz a jednak

zdrapali ci uśmiech z twarzy na tępo narzędziem ostrym
odezwać już się nie ważysz i czekasz co się wydarzy
latarnie gasną jak świeca donikąd walą się mosty
i już cię nic nie podnieca zamilkłeś jak tłum na wiecach

zamknięty w kruchej skorupce sztywny jak postać z wystawy
przyglądasz się marzeń kupce niechętnie siedząc przy wódce
szklaną pociechą po kacu zwrotnicę życia przestawisz
zostaniesz obok pałacu samotny pomnik na placu

rozdrapiesz w sobie świadomość boleśnie raniąc swe imię
bo znany z lustra jegomość ma dość istotną wiadomość
że co nie musi nie będzie nie ważne w słowie czy w czynie
szpetne kaczątko nie wszędzie zostaje pięknym łabędziem

PW