Ktoś kiedyś powiedział, że nie napiszę wiersza o agrafce

znalazł ją w złotej szkatułce
wśród południowych zażółceń
i zamiast brać się do dzieła
to zdębiał (ona się spięła)
i nienawykły do wzniesień
rzecze doń w ten oto deseń:

pani jest zimna i spięta
ja - hultaj i wiercipięta
mogę w amoku nie dostrzec
i się wystawię na ostrze
co z pani sterczy jak szpica
niby agrafka - a lwica!

a tej pociekła nań ślina
więc się czym prędzej rozpina
miłośnie szepcze i nuci
(by do szkatułki nie wrócić)
rozsiewa wdzięk tańczy twista
błyszcząca i narowista
i dźga go fest rozbrykana
on cały w strupach i ranach

łzy szczerosłone w dół kapią
bo nie potrafi jej zapiąć
więc zwiewać musi na skróty
cóż - nienawidzi być kłuty

RC 13.08.15