potencjał

potencjał

widzę w tobie potencjał
srebrnopusty poeto
odbębniłeś zajęcia
pisząc coś... zwykle nie to

pusta kartka przed tobą
senna kratka na oczach
i obrazy co robią
z twoich myśli przeźrocza

na nich ty w swojej glorii
zaciskany przez kleszcze
ciasny byt alegorii
której plecy tną deszcze

iść chcesz ciągle na przekór
gładkim tyłem do przodu
jak Landmesser sprzed wieku
być sumieniem narodu

naród ciebie ma w nosku
oraz bliscy dalecy
na popiersie twe z wosku
nie wypali nikt świecy

za to drzewa na deski
z których zbiją ci wieko
wyrastają znad kreski
całkiem już niedaleko

zatem jaka przyczyna
że to szkło tkwi nad głową
wciąż za mordę cię trzyma
nie wzruszając nikogo

brak ci determinacji
starasz się bez zawzięcia
jest potencjał w narracji
lecz brakuje napięcia

pw