odbarczenie

S5 - S7, kręgi szyjne

Spod powiek ciężkich jak ołów
wyziera nieśmiało blada
przytomność umysłu chcąca
spojrzeć w wymiar tej przestrzeni
nie euklidesowej gdzieś
poza narkozy wszechświata
kolaps, wybudzanie boli.
Jeszcze drżą twarze rozmyte
kontrolnym obrazem wchodzi
zrozumienie; ból jest fazą;
”gdyż boli tylko istnienie”.
Eter w płucach i żołądku –
pragnie opuścić gwałtownie;
siostro..potrzymaj..mi..głowę..
nad.. miską, i fala torsji
przemija – szwy przetrzymają
„to nic- chwilowe, przeżyjesz
dwadzieścia cztery, na dobę”
bo rokowania, są dobre.
Siostro!ten pacjent na O.I.O.M.
Pyk, pyk ,pyk– życie z kroplówki
wypełnia mi żyły cicho
murmurandem aparatów,
oczy wbite w sufit biały,
tylko cienie dób mijają;
„ będę żył, będę żył, będę”
Nie wiem skąd czerpię tę pewność..


03.06.09 r.