Dżuma

A jeśli tak już będzie zawsze,
jeśli do końca żyć będziemy w mieście zamkniętym
i naszym losem będzie staczanie się z łóżek
pośród chrapliwych oddechów, nabrzmiałych pęcherzy?

Nikt już nie pamięta, kiedy się zaczęło,
kiedy zamknięto kawiarnie, opustoszały zaułki,
a straganiarskie przechwałki zagłuszył jęk powalonych
przy naprawianiu rowerów, myciu okien, kradzieży.

Dzień za dniem ten sam rytuał,
szlachetność sanitariuszy zmieszana z zapachem trupów,
bezradność obwiązana jałowymi maskami,
płomień gasnący w oczach pod bezlitosnym naporem
kolejnych fal bólu wykrzywiających kręgosłup.

Nasz los to dźwigać przyjaciół, wrogów i obojętnych
w drodze do szpitali przepełnionych samotnymi.

Coraz mniej par rąk bohaterskich tak beznadziejnie,
nie w imię wielkich idei, lecz tylko przyzwoitości,
żeby być choć aktorem, a nie dekoracją w dramacie.

A jednak codziennie pod wieczór
wychodzę na dach ponad miasto,
widzę, jak suche wiatry błądzą w trawie na wzgórzach,
a słońce topi się w morzu,
krwawiąc aż do wybrzeża.

I wtedy wiem, że warto nieść chorych, nacinać wrzody,
choć nie wiadomo, kiedy
otworzą żelazne bramy.











Dedykowany Albertowi Camus.