Motyl

Za szkłem zakurzonym tkwi motyl;
kolory pobladły w rozkroku,
bez ruchu tak czeka na dotyk,
a życie smakuje jak popiół.

Drży dusza na tycim ramieniu,
najchętniej by w szparę się schował.
Tam życie o wilczym spojrzeniu,
a on jeszcze chce zapulsować.

Tam niebo ogromne i lęki
tu duszność i stare klamoty,
refreny przebrzmiałej piosenki,
przypływy, odpływy, powroty.

Skrzydełka przywiędły w bezruchu,
a myśli sklecone z bajdurzeń.
Ach, pozbyć się ciężkich łańcuchów!
Ach spełnić wyśnione podróże!

Tkwi w miejscu. Wiatr tęskny śpiew niesie.
Uwięzły westchnienia i słowa.
Tak chciałby ochoty powskrzeszać
i życia szlak zdekomponować.

RC 6.11.14