pod duszącą plątaniną świadomości

opuszczenie to mocne słowo
lepiej zabrzmi - dyskretnie znikam
jak bladoniebieska powłoka nieba
której chmury przysłaniają wzniosłość

towarzyszy mi samotność
powierzchowność mew z echem okrzyków
na ten czas poczucie piękna osiada w niepogodzie
wiatr zdmuchuje zmysł estetyczny

osadzona we własnych słabościach
z pustymi oczyma przytulona do ziemi
próbuję rozcieńczać jaźń
na drodze poszukiwań