wir

od twoich warg odczepiony
oddalony na szept od ciebie
ciepły oddech jeżący skórowłoski
popędził szusem w dół do łona
czując bukiet puściły mu kolana
naturą tektonicznych drgawek
legł rozłożony na łopatkach

byłaś blisko jeszcze tak daleko
brakło nam rąk w zasięgu
wargi tylko siłą przyssawek
utrzymywały nas przy sobie
będąc nitką nad przepaścią
to prężąc to zwijając nas ku uldze
zanim puścił węzeł nad czeluścią

sielankowa cisza po napięciu
połknęła nas w bezdennym objęciu
gdześ pomiędzy ukojenie
a głębszy oddech wiru