Puchar za swoje ego

To dzieje się szybko.
On zmienia biegi patrząc na oświetloną drogę przed nami
nie zmieniając wyrazu twarzy.
Myśli…
Dziś poczuł, że może mnie stracić.
Czuję jego strach pod swoją skórą.
Zły mężczyzna oddał puchar za swoje ego.
Chciał mnie zatrzymać,
ale przy kim miałabym zostać?
Tę chwilę jeszcze jesteśmy razem.
Oboje czujemy nadchodzącą nieuchronnie rozłąkę,
z każdym przejechanym metrem w drodze pod mój dom…
Wysiądę i już nie będzie następnych spotkań,
a na nich absorbujących rozmów, poprawiania kosmyków moich włosów,
wybierania dań z menu, nie będzie przytuleń,
które przeciągaliśmy jak najdłużej mogliśmy, nie postawię już swojej stopy obok jego,
nie obróci mnie w tańcu przez ramię, nie będzie na mnie czekać...
Jak mogłabym z nim samym konkurować o uwagę i czas?
Teraz jego ego otrzyma upragniony puchar.