Gwiazdy gasną,

a w niebieskościach
już tylko pogrążony księżyc...

Spójrz na nieszczęsny świat łaskawiej.
Widzisz ten welon ludzkiej trwogi,
jak pod stopami
okrucieństwa marnieje, krwawi?

Przez pychę, złość i nieprawość,
jarzmo zagłady zuchwale się wzdyma.
Bestia cmentarzysk chciwa,
połacie ziemi zgasłym kwiatem przygniata.

Głód, z nasienia wojen poczęty,
wyniszcza najcichsze ludzkości nadzieje.
Jeśli nad męką nie wzniesiemy tamy,
dla samych grobów słońce wschodzić będzie...


Yvonne Maria Nowa, 25 stycznia 2015