Tytuł szlachecki dla wyobraźni czyli trzy wiersze na fin de scieklowej maszynie do pisania, zredukowane do jednego poematu

1.

Światłoczuły mężczyzna
zawsze o jedną minutę niżej,
w pełni świadomy magii, odległości do satelity
i przekładu siebie na język truchła i zieleni –

anioł idealnie okrągłego czasu,
mistyk wody, żebra i
mówiących cokolwiek cytatów na kamieniach - -

rewelacyjna odtrutka
na nieskończoną jakość cudu.


2.

Mężczyzna wypowiada swoje życie –
w zielonych cytatach pojawia się w tym czasie inne oblicze, noc
na zupełnie inne wypowiedzi.

A to w nim ostatni cieć prześnił wyprawy księżycowe –
i perła się zabliźnia.

( czasami, kiedy dobrze pogrzebać w szufladzie właśnie zmarłej ciotki, można znaleźć
tytuł szlachecki i rodowy herbarz ),

światłoczuła jest nawet powszechnie przyjęta grawitacja,
trudno jej się jednak pomieścić, chociaż na jedną minutę,
w tak niemodnym labiryncie.


3.

Śnieg ( i co w nim takiego cudownego poza zabliźnionym podobieństwem do cieczy ? )
czołga się tu całymi dniami,
głupi niecudzoziemiec, bękart nieba - -

oczywiście jeśli jest jakieś niebo
dla światłoczułych mężczyzn.