Wypłowiała strona zdarzeń

Miasto spowite wilgotną łuną mroku
milczący pejzaż parku kaleczy ulica
w zakamarkach drzew znajome cienie
tych co głosu już nie zdołam usłyszeć
w bruzdach pamięci zastygłe obrazy
drewniane tabliczki z napisem miny
każda cegła na odbudową stolicy
tekturowy tornister pełen marzeń
niesiony przez wątłe ramiona
kiedy obok szła ona pierwsza
szkolna miłość z długim jak noc
czarnym warkoczem włosów
spłoszona dziecięcą nieśmiałością

jak łatwo do tych chwil się cofnąć
trudno jesień zastąpić wiosną