Kwintet niepokoju

Kwintet niepokoju



Dopóki nie umrzemy
dzieła nie będą wszystkie.

W samotnej pielgrzymce na ziemię,
na klęczkach pierwszy as z rękawa -
jednak niepewna to karta, kryje nalot
na blat suwerennych państw.

W szarej strefie przepływu,
koncert na bomby,
na kwintet wstęgi Moebiusa;
nie będzie spokojnego snu, najgłębszego leja pielgrzymki,
pokuta jest surowym lemieszem,
ostatnim koncertem na cienkiej strunie
pozostawionej po sobie.

Powietrze nie uniesie upadłych aniołów.

Ludzką rzeczą strach przed ostatnią bramą –
nie odnajdzie wszystkich dzieł odłamka
póki pielgrzymka boli przez nogi,
nic się nie zmieni w wyznaczaniu granic - -


problem jak miejsce zamieszkania.