nic prócz siebie

nic prócz siebie

trzymasz w dłoniach bukiet liści
wokół pachnie przemijaniem
brązowieją nasze myśli
dreszcze krążą pod ubraniem

na płaszczyźnie liścia miraż
w półuśmiechu twarzy zarys
moje rysy w nim odkrywasz
myśląc chyba że to czary

cokolwiek ma być
nie mamy już nic
prócz siebie
splątani jak sznur
błądzimy wśród chmur
po niebie
porywa nas wiatr
przewraca nas czas
na ziemię
cokolwiek ma być
nie mamy już nic
prócz siebie

wszystko wokół poszarzało
jak obrazy w starym kinie
szelest liści nazbyt śmiało
przypomina że czas płynie

my myślimy znów o sobie
swoich uczuć wreszcie pewni
przeczekamy chłodu powiew
aż się jesień zawiosenni

PW