Niepokojów ciąg dalszy

brawurowym manewrem
koszę chwile jak kwiaty
nie przestając się taplać w marzeniach
projesiennie wykluta
kontempluję zaświaty
teraźniejsze ciułając marzenia

życie skąpi tych olśnień
żłób odsuwa od pyska
ja z jęzorem do pasa wciąż węszę
na powierzchnię chcę wypsnąć
lecz tkwię wciąż na pół gwizdka
(choć na cały mam chęci najszczersze)

mnę codzienne wyzwania
czas się oprzeć nagonkom
i garść smutków wygubić jak pestki
ziarna piasku się śpieszą
przesypując czas gromko
dnie sekundy dekady groteski

myślę dobrze o bliźnich
choć nie zawsze powinnam
bo samotność nabija na gwoździk
Bóg wybacza skruszonym
idąc dmucham na zimne
byle nie dać się stłamsić przez groźby


RC 3.10.14