Wracają jak zły Szeląg

Włóczę się po wspólnych
śladach popielato-czarną ulicą.
Wydają się bardziej czytelne,
niż druk wczorajszej gazety.

Po plecach przebiega cień
tamtych dni. Depcze po piętach,
lodowatymi igłami żądli skórę,
a przecież nie jestem ze stali.

Wielkie krople palą policzki,
jakby podskórny wulkan wypluwał
kule rozżarzonych antracytów.

Brodzę w oparach ciężkiego
jak chmura oddechu i strzępów
odgłosów, którym daleko do
romantycznych monologów.

Próbuję przebić ściany pustki,
wywinąć z odrętwienia stopy.
Porażona prądem mijania
wypuszczam obrazy z rąk, nim
znikną z odejściem księżyca.

Nie daję się prowadzić na manowce...




©Ivka Nowak, 30 września 2014