Śladami siebie

chodzę po zaułkach spłowiałych wspomnień.
Echa ich pohukiwań dobiegają mnie z oddali.

Gęstość powietrza – twór niejasny,
nie pozwala swobodnie oddychać.
Przez gesty gadają stare znaki spazm,
górą betonu na plecach.

W przestrzeni topię resztki ułomnych emocji,
zachłannym dążeniem do kontaktu z ziemią.

W objęciach Heliosa wchodzę
w nowe pozory życia bez skaz,
wciąż w drodze, teraz stoję,
by zatrzymać się w niebieskościach

zasuszonych niezapominajek.



©Ivka Nowak, 19 września 2014