Co się stało z panną J.

Wieczór słońce do snu kładł
i nadchodził lamp ulicznych świt.
Na wpół wypełniony bar
z neonem czerwonym aż do krwi.

Kelner wśród stolików niósł
na tacy dźwięk drgającego szkła.
w kącie dla palących rósł
gwar i nad nią tytoniowa mgła.

Działo to się blisko stąd
siadłem zaraz cicho obok niej,
Gdy dostrzegłem burzę blond
mocną szminką kryła lekki śmiech.

Urzekł mnie jej oczu blask
uwierzyłem nagle w szczęścia splot.
Prawie było słychać trzask
pękających lodów z panną J.

Potem gdy się skończył drink
był przydługi spacer w świetle gwiazd.
Z bloków starość zrzucał tynk
pachniał młodą wiosną ciemny las.

Smakowaliśmy tę noc
częstując wciąż siebie każdą z chwil.
Pod jej klatką schodów tło
było widać zza otwartych drzwi.

Znałem adres, ona mój
telefonu numer, kilka cyfr.
Tańczył w kartkach liter rój,
ale widać błąd gdzie indziej tkwi.

W skrzynce listów od niej brak
nie zachodzi jakoś do mych drzwi.
Telefonu głośny płacz
nie odzywa się już od trzech dni.

Panny J. ślad cicho zblakł,
a kalendarz z wspomnień datą drwi.
Na ratunek został bar
z neonem czerwonym aż do krwi.