Ballada o czasie zaprzeszłym

Była trzecia nad ranem i przyjemny półmrok,
nie umiałem spać. Cienie szaf, globusu
tworzyły swoją odrębność, ale ledwo-ledwo.

Byłem zawieszony w kruchej teraźniejszości.
Każda kolejna sekunda zabierała mi ją łapczywie,
ja uciekałem przed nimi w każde kolejne "będzie".
Zresztą, jak zwykle, ten syzyfowy pościg.

Przesuwałem obrazy jak slajdy w plastikowym rzutniku:
Szliśmy chodnikiem osiedla wśród zapałczanych pudełek
bloków. Nie mogła zejść po schodkach. Powód:
czerwone obcasy. Przeniosłem ją próg za progiem.
Jej wzrok smakował tak dumnie.

Miała zielone oczy i ciepły głos. I uśmiech.
Mówiła, że człowiek się zmienia cały czas, metanoia.
Ja miałem kurtkę z drelichu, w sam raz, by ją otulić,
parę obłoków nad głową i język splątany jak nigdy.

Ta historia nie ma klarownego finału,
ma za to długi powrót dwoma autobusami,
w sam raz, by dokończyć urwane w połowie rozmowy.

A potem, cóż, trzecia w nocy. I spiętrzone przeszłości.

Właśnie dlatego nie lubię angielskiej gramatyki.
Sprawia mi wielką trudność pojęcie następstwa czasów,
bo jak tu powiedzieć "had been", skoro chce się
powiedzieć "is".