Smęty

rozbiegane mrówki łaskoczą po plecach
narowiście po wybojach skacze strach
ścieżka serpentyną wiedzie całkiem nie tak
wierzyciele zaskakują nawet w snach

niepogoda wraca deszcz smaga na odlew
przekoślawił się horyzont anioł pierzchł
każdy dzień kolejny drwi wprost w oczy podle
smutek kładzie się równiutko wzdłuż i wszerz

bieluń schnie spłakany zwisając w pół słowa
a poziomki powyżerał czarny ptak
hortensja wciąż walczy choć nieco wiekowa
księżyc drań jak złodziejaszek blask jej skradł

gdzieś w kącikach wspomnień obraz się pałęta
szczerość wyznań i perlistość tamtych dni
zapach się ulotnił lecz ja wciąż pamiętam
i z kolejną lampką chętniej ronię łzy

RC 16.06.14