Chodnikowa dziewczyna

Chodnikowa dziewczyna

Poezja chodnikowa
Płacze
I prowadzi życie tułacze

Szuka pociechy
Tam gdzie nie
Klęczą ciężkie grzechy

Ubiera na głowę
Worek jutowy
I czeka na promień
Życiowej odnowy.

Przeprasza za grzechy
Niewypowiedziane
i sprząta bruk nad ranem

Wyciera zgorzkniałe schematy
I przytula się sercem
Do starej szmaty.

Wszak nie wystarczy
Dyskutować milczeniem
By pozostać
Znienawidzonym cieniem./alboż/