METEOR ?

KRZYSZTOF றARIA SZARSZEWSKI
………………………………………………


METEOR ?


Przedlot w poezje jak preludium śniłem
Brałem niemy rozbieg białoskrzydłego Ikara
Z piórami w wosku jeszcze gorącym
Próbowałem wzlecieć…
W niepokój niezliczonych świata kombinacji
Ptaki rajskie goniąc… i wściekłe nietoperze
Miodnym latem lepkim
Z obolem ciążącym jak wyrzut… w kieszeni


Frunąłem na przekór… prawu grawitacji
Bez bagażu Sir Izaaka Newtona
Bez butów… i jak one niezasznurowany
W ciele niesionym nieświetlaną powagą
Promieniami Słońca na wskroś prześwietlany
Jak gdyby się los mój rozstrzygał w eterze


Minąłem szczyt Olimpu starego Zeusa
I łódź przewoźnika na drugi brzeg Styksu
Z zimną jak lód monetą w kieszeni
Zmieniającą kolor nieba w martwym morzu
Płonęło… a ze szczytu góry zapomnianych bogów
Nawet Atlantów wyobraźnia zmniejszyła
Do rozmiaru karłów bezcielesnych cieni
Żałobników ściszyła do bezgłosu


Na człowiecze spoglądałem nieistnienie
Na błękitniejące obrazy nieżycia
Na piaski nieba nocą się iskrzące
I całą tę resztę ludzkiego chaosu
W którą wpadłem cicho i bezrefleksyjnie
Spadłem meteorem… ległem źdźbłem na łące





Wilno………………………………………………………………… O4. O5. 'O4