Przy napływie namiętności

Zgasłeś przed moimi oczami jak spadająca gwiazda.
Tak jak ona byłeś tylko niepełną sekundą nadziei.
Ledwie poznałeś mój dotyk,
ledwie nieco śmielej się pożegnaliśmy,
byś nieprzewidywanie zgasł w galaktyce.
Już nigdy nie spojrzę tak samo w niebo.

Cóż to zmieni, że będę mieć ci to za złe?
Przesunę się po planszy jedno pole dalej.
Bliżej mnie samej.

A mogliśmy wydanie naszego dziennika odkładać całe życie.
Urozmaicać je żwawymi dyskusjami, w chwilach kryzysu po prostu przekładać kartki,
a przy napływie namiętności rozmazywać tusz długopisu.
Lecz ty go wyrzuciłeś gdzieś na drogę, gdzie bezradnie leży, a wiatr niemiłosiernie targa jego kartki.
W końcu wyrwie tę niepozorną pierwszą stronę i zaledwie parę następnych oddając do rozłożenia przyrodzie.
Może my już mgliście będziemy pamiętać, ale jakiś jeden pierwiosnek będzie znał naszą historię.