W skale zrodzony

Z płonną nadzieją, w chmurze rozmytych marzeń,
skuszona mitem o szczęściu niepojętym,
wytrwale szukam majem kwitnących spojrzeń,
wędrując szlakiem burzowo nadszarpniętym.

Zwabiona tęczą u boku stromej skały,
osnutej baśnią o miłości i cudzie
zastaję jądro groźnego niewypału,
utarzanego w biologicznej obłudzie.

Niezłomna wiarą, z rozmysłem dźwignę kamień,
rozniecę czule miłości wieczny płomień.




©Ivka Nowak, 5 maja 2014