odgarniasz z czoła myśli

jeszcze tyle

ścieżek na które nawet nie spojrzałeś
a już zamknąłeś powieką
jednym słowem za dużo

kwiatów w tamtych majowych
wybudzeniach
po długiej zimie nawet bez śniegu
udaje się zamarzanie

cieplejszych promieni dotyk
jak mała część niewypełniona
bólem po brzegi znajomą rzeką

powracasz na nie by przejść się
poszukać dawno zarosłych śladów
przed pierwszymi drzwiami
które otworzyłeś

potem kolejne i kolejne
zmęczoną dłonią odgarniasz z czoła
myśli które ukryły się tuż za progiem

do przejścia