gałązki

nie ważne
noc to czy dzień
wiotkie o siebie ocierają palce
zwiewne
lekko trącają
to znów cięższe
jakby przesiąknięte żalem
we mgle poplątane tańczą



ciche jak oddech nocy
można im pozazdrościć szelestów
kołysania o jednym czasie
przy muśnięciach wiatru
i tego że mają szansę
na wspólne świty