Chwila,czarny wachlarz i woalka

ta chwila to wieczność
dla nich
w ukryciu
w sobie zakochanych

ta chwila stawała
się bytem powoli
noc czuła
ich życia cierń
tak więc
spojrzała na nich

wokół trwała zabawa
w której się skrywali
oczy błyszczały od łez
i wypitego szampana
jej woalka prawdę zakrywała
którą on znał doskonale

lecz ona czekała

ta chwila zabrała im dusze
nie wiedzą jednak
co uczynić z ciałami
które drżą namiętnością
a przecież nie są sami

tańczą więc niczym
w weneckim karnawale
on w masce
ona z czarnym wachlarzem
wiedzą że gdy teraz nie zrobią nic
będą żyli osobno
bólem powiązani

ona lalką przecież nie jest
lecz pajacem jest on
nadszedł więc czas
aby nabrać odwagi

na staranie się o nią

ktoś musi zrobić pierwszy krok
kochający do szaleństwa pajac
wyciąga do niej dłoń
szepcząc
zostań ze mną

tak dalej nie można
wciąż ukradkiem
chwile kraść
budząc się nadal osobno

koniec ucieczki przed zagładą
nie chę mówić już
nigdy
i nie bać się nigdy

zdejmij woalkę
proszę
i wyrzuć wachlarz kochana
nie obawiaj się uczuć
ja również maskę zdejmę

spójrzmy głęboko w swe oczy
które od dziś należą do nas
bez wszelkich zahamowań
niech ciała nasze staną się
jednością
bez masek woali wachlarzy
namiętność będzie nam siostrą
dość już zasłon i ukrytych twarzy

miłość przecież
nie umiera
jeśli trwa
trwać będzie
i dla nas
ma kochana