pudowy kamień
pudowy kamień (Stachurze)
pudowy kamień ciąży na sercu
tępym ciężarem wgniata się w duszę
szesnaście z hakiem kilo bezsensu
pudowy kamień noszę bo muszę
muszę bo musieć każe mi rozpacz
noszona w genach czarna koszula
klei się zimno rozgrzewa postrach
pudowy kamień dociska w bólach
wygniata głębię mojej niewiary
mojej marności nieświadomości
omszały relikt z bredni i kary
pudowy kamień gniecie do kości
noszę go mężnie nie będąc mężem
nieopatrzności ciemnych klawiszy
unieść ten ciężar codziennie ciężej
pudowy kamień w puchowej ciszy
pudowy kamień ciąży na sercu
tępym ciężarem wgniata się w duszę
szesnaście z hakiem kilo bezsensu
pudowy kamień noszę bo muszę
muszę bo musieć każe mi rozpacz
noszona w genach czarna koszula
klei się zimno rozgrzewa postrach
pudowy kamień dociska w bólach
wygniata głębię mojej niewiary
mojej marności nieświadomości
omszały relikt z bredni i kary
pudowy kamień gniecie do kości
noszę go mężnie nie będąc mężem
nieopatrzności ciemnych klawiszy
unieść ten ciężar codziennie ciężej
pudowy kamień w puchowej ciszy
My rating
My rating
My rating
My rating
My rating
My rating
My rating
@
oczywiscie Iw. tak po prawdzie cztery nie jedną...;]a mógłbyś
Przemek jedną moją gwiazdkę przeznaczyć dla Stachury ? :)My rating
Mój komentarz
Jak to się dzieje drogi Przemysławie, że im więcej rozpaczy w Twoich wersach, tym piękniejsze stają się one (w ostatnich Twoich wierszach rzuca się to w oczy). Pudowy kamień to ze Stachury - znam ten wiersz - tu świetnie odzwierciedla codzienne i jakże smutne dylematy bohatera tego utworu. Bardzo podoba mi niebanalna treść i jak zwykle u Ciebie bardzo poprawna, regularna forma.My rating
My rating
My rating