i jak tu nie kochać poezji...

mknie po ulicy Stworzenie Boże
lekko i zwiewnie niczym puch marny
płeć piękną kreśli każdy jej krok
nogi ma do samego sufitu
z przodu bujają dwie metafory
niczym dwa śmigła wznosząc ku niebu
mnie widzącego - rozmarzonego
z tyłu rytmicznie obcasów słupki
stukają rymy stref erogennych
bacząc na ich seksowną prezencję
a one trą się jedno o drugie
stwarzając groźbę w ruchu lądowym
już powstał korek na skrzyżowaniu
ja też utknąłem, stanął mi motor
bezradny policjant aż się zeźlił
lecz nie ja znawca pięknej poezji